کدورت

می پرستمت 

می دانی؟ 

به اندازه سبزی_ همین درخت رو به رو 

دل گیر می شوی 

گریه می کنی 

     حواسم نبود 

                  زمستان است. 

"عمید صادقی نسب"

کدورت* 

خواب که میبینم  

تا چشم کار می کند هستی 

تا چشم باز می کنم رفتی 

و این تکرار می شود 

هر شب تا صبح که بیایی 

و گلوی مضطربم 

مثل نان بی سفره خشک می شود 

وقتی نیامده می روی 

موهایت در باد 

پرچم سیاه عزاست. 

"عمید صادقی نسب"