بچگی

مـے خواهَم بَرگَردَم بِـﮧ روزهاے کودَکے …

آטּ روزها کـِﮧ :

پِدَر تنها قَهرِماטּ بود…

عِشــق ، تَنها در آغوشِ مادَر خُلاصِـﮧ مے ـشُد…

بالاتَرین نُــقطِـﮧے زَمےـטּ، شـانِـﮧ هاے پِـدَر بُــود…

بَدتـَرین دُشمَنَم ، بَرادَرَ ـم بُودَند…

تَنــها دَردَم ، زانُو های زَخمـے اَم بود…

تَنـها چیزی کِه میشِکَست ، اَسباب بـازیهایَم بـود

وَ مَعناے خُداحافِـظ ، تا فَردا بود…

آن روزها لااَقل عَروسَکی داشتَم تا با او دَردُدِل کُنَم

فِکر میکَردَم به حَرفَم گوش میکُنَد 

این روزها میدانَم که او نِمیفَهمَد وَ هیچ کَسِ دیگَر را هَم نَدارَم

خُدایا خَستِـﮧ اَم!

دِلَم بَچِگے میخواهَد.....