کوتاه و دلگیر

حالا که رفته ای

ساعتهــــا به این می اندیشم ، که چرا زنــــده ام هنـــوز ؟

مگـه نگفتـــه بــودم بی تــــو میمیرم ؟

خدا یادش رفته است مرا بکشــــد

یا تــــــو قرار است برگردی ؟

.

.

انصاف نیست دنیا آنقدر کوچک باشد که آدم های تکراری را

روزی هزار بار ببینی و آنقدر بزرگ باشد

که نتوانی آن کس را که دلت میخواهد حتی یک بار ببینی  . . .

.

.

قهر که می کنی

بی حواس ترین آدم روی زمین می شوم

آنقدر که

دست نوشته هایم را توی یخچال پیدا می کنم

بشقاب غذای دست نخورده ام را در کتابخانه . . .

.

.

مانند شیشه ‘شکستنم’ آسان بود

ولی دیگر به من ‘دست نزن’ ، این بار ‘زخمی ات’ خواهم کرد . . .

.

.

هنوز برایت می نویسم

درست شبیه پسرکی نابینا که هر روز برای ماهی قرمز مرده اش غذا می ریزد . . .